Eind januari was ik een weekje op Schiermonnikoog. Voor het eerst in mijn leven alleen op vakantie, een soort retraite eigenlijk. Het was er heerlijk, ik genoot van de rust, de ruimte, het onbekende eiland en ik vermaakte me er prima met mezelf. En ik nam een groot besluit. Vond ik zelf. Alweer. Want het was nog niet zo lang geleden dat ik een vaste baan bij de overheid verruilde voor een groot avontuur: mijn eigen bedrijf Spiegelschrift. Als Spiegelschrijver wilde ik spiegelen: mensen helpen om nieuwe inzichten en ideeën te krijgen door te coachen én te schrijven. Aldus geschiedde, maar daar op Schier werd ik me ervan bewust dat er veel meer schrijven dan coachen in Spiegelschrift zit. En daarmee in mij. De belangrijkste opbrengst van mijn verblijf op Schier, mijn Schiermonnikoogst, was het besluit me in 2020 helemaal op het schrijven te gaan richten.

Ik maakte het besluit wereldkundig via social media, genoot van de ruimte die het me gaf, verlummelde wat tijd, ging nog een keer op vakantie (ditmaal verder weg en niet alleen) en kwam op vrijdag 13 maart terug in een totaal andere werkelijkheid. Nederland, net als de rest van de wereld, in de ban van corona, de pandemie die ons bewust maakt van het feit dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Het wereldwijde web blijkt vooral gemaakt van mensen die elkaar fysiek ontmoeten, sociale wezens als we zijn, en die elkaar niet alleen inspireren en sterker maken, maar ongelukkigerwijs ook ziek kunnen maken door de uitwisseling van een onzichtbaar virus. Een virus is een stukje erfelijk materiaal en eiwit, dat niet eens voldoet aan de formele criteria van ‘leven’, omdat het zich niet zonder tussenkomst van andere, wél levende wezens kan voeden en voortplanten.

Dat stukje niet-leven plant zich voort via mensen die contact met elkaar hebben, bewust of onbewust. Het virus floreert wanneer de mens als doorgeefluik en broedplaats fungeert, ook al beneemt het de laatste de adem. Bizar. Onwerkelijk. Zelfs voor een Spiegelschrijver schieten woorden tekort. Maar schrijven móet. Dat was waar ik op Schiermonnikoog achter kwam en waar ík bij floreer. Na een maand coronolethargie is het aan mij in actie te komen, met woorden als daden.